Het leuke aan aan een blog schrijven over mijn verblijf hier in het NAD is dat ik een hoop zin en onzin met jullie kan delen. Dat scheelt natuurlijk een hoop tijd tijdens het drukke programma. Want ik hoef vriendin Y en collega Q niet tot in detail nog eens via mail etc te antwoorden wat ik hier doe en hoe het er voor staat. Er kleeft echter ook een nadeel aan. Ik merk dat het programma van revalidatie dag in dag uit echt in mijn systeem zit. Daardoor zijn een hoop zaken die in het begin nog zo bijzonder waren (dat ik me voor nam ze beslist met jullie te delen) langzaam tot de sleur gaan behoren.
Op sociale media zie ik hoe jullie je zonnige strandweekend en bbq's hebben. Maar wat stelt hier weekend eigenlijk voor? Nee, het is hier beslist niet elke dag weekend. Laat ik dat misverstand maar meteen genoemd hebben. Net als alle dagen gaat ook hier de wekker op zaterdag en zondag gewoon om 07.00 uur. Dan wordt namelijk met een ratelende kar door de gang het ontbijt gebracht. Luid roepend komt de zuster vervolgens aan. Wonderbaarlijk genoeg weet ze na al die weken nog niet dat ik me graag nog even zou omdraaien.
De geur van verse koffie laat mijn irritatie langzaam bezinken en zo breekt de nieuwe dag aan. Terwijl ik ontwaak is de eekhoorn-familie onder aan mijn balkon druk in de weer. Ik weet zeker dat de makers van Ice Age een dergelijk ritueel hebben gezien alvorens ze de wereld beroemde eekhoorn op zoek naar dat eikeltje hebben geschapen. In de tuin van de kliniek gaat het er niet anders aan toe. Terwijl de natuur nog vol rust is op de vroege ochtend springt dit eekhoorntje van de boom. Met zoveel vaart dat ik nog net zijn pluizige staart kan volgen. Ik zal jullie niet vervelen met details over hoe hij vervolgens dit nog zestig keer doet. Hij pakt iets.. kijk snel om zich heen.. en schiet er mee weg om het vervolgens te verstoppen. Elke dag weer.. telkens met evenveel haast. Is dat ook sleur te noemen?
CHUR
Om de dagelijkse sleur van het revalideren te doorbreken dit weekend een uitje naar Chur! Je moet als patiënt wel fit genoeg zijn en je bijtijds hebben ingeschreven. Maar dan is het eindelijk zover en mag je mee! Ik heb me al de hele week verheugd op dit uitje. Gewoon door een andere stad lopen en op een zonnig terrasje zitten met een verse cappuccino :) Mensen en winkels om je heen... ZUCHT dat mis ik enorm hier op de toverberg.
Chur is de hoofdstad van het Zwitserse kanton Graubünden. Chur heeft ruim 35.000 inwoners en ligt op een hoogte van 593 meter boven NAP. Voor mij een enorme uitdaging om te kijken hoe mijn longen zouden reageren met zo'n verschil in hoogte! Chur was waarschijnlijk al 9000 jaar voor Christus door boeren bewoond. Daarmee is het de oudste nederzetting van Zwitserland. Ze noemen Chur dan ook heel trots "Die Alpenstadt". Het oude aantrekkelijke stadsbeeld wordt gedomineerd door het bisschoppelijke paleis (18de eeuw) en de kathedraal, waarvan de bouw begon in de 12de eeuw en eindigde in de 13de eeuw.
Ze zeggen dat de kathedraal een schat herbergt. Voor mij was de schat van Chur echter het juweeltje van een tuin. Een hofje, zomaar verborgen achter de winkelstraat van het oude centrum. Compleet met fonteinen en prachtige beplanting.
Ik was helemaal uit de sleur met dit uitje! Kijkend en genietend door de straten van Chur voelde ik me even lekker een toerist. Van mij had het nog een heel weekend mogen duren.
De lucht in Chur is anders dan in het hooggebergte van Davos. Nog voor de klok de middag inluidde was het sprookje van Die Alpenstadt voorbij. Nu zit ik weer op de toverberg maar wel helemaal happy met dit uitje!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten