Afkicken.. Het blijft een raar woord waar je zo je rare gedachtes bij kunt hebben. Persoonlijk ben ik een heel braaf meisje en heb ik nooit iets gehad met roken, drugs en andere verslavingsgevoelige materie. Tot vandaag! Sinds een tijdje krijg ik een vriendelijk licht roze pilletje. Nee niet op schimmige feesten, maar van de longarts. Safe, zou je zeggen. Ik heb ook zo braaf als ik ben netjes de voorgeschreven dosis tot mij genomen. Maar in Davos bleek ik zo verslaafd als een junk!!!
De afgelopen dagen op mijn blog van mijn kant geen kick. Ik ben namelijk zwaar aan het afkicken van de prednison. Inmiddels zit ik op 15 mg en er gaat per dag 5 mg af. Wat ik voel? Pijn, extreem veel pijn, ik ben klam, tril mijn bed uit, heb pijn aan alle botten en mijn hart bonst zo hard dat Armin van Buuren en een hit op zou maken. Dan is er nog af en toe de paniek waarom je lijf zo doet.. dus...
Sorry, bijdeze voor iedereen die nog de illusie had dat revalidatie een heerlijke tijd genieten is.
Ik had nooit durven denken dat afkicken zo zwaar zou zijn. Eerlijk gezegd had ik er een verkeerd beeld van. Die mensen moeten even mentaal doorzetten dacht ik altijd. Maar helaas blijkt het tegendeel waar. Want mentaal wil ik maar wat graag van die troep af... het liefst vandaag nog. Mijn lijf is alleen de feeling en balans kwijt. Het geeft zoveel alarmsignalen af dat ik in totale uitputting ben.
Excuus voor deze details. Dit was zeker niet fijn om te lezen. Het is echter een belangrijk onderdeel van de revalidatie. De waarheid is immers dat veel patiënten in Nederland niet van deze medicatie af kunnen.
In het NAD hebben ze hier heel veel ervaring mee: Ik heb college gehad over prednison. Breng al sinds het weekend door in bed. Kom mijn kamer niet af. De dokters en verpleging lopen dag en nacht binnen om alles te controleren, mij te voeden en meer. 'Ponstan' slik ik 4 keer per dag om het vol te houden. Verder helpt een lekkere espresso natuurlijk ook altijd. En niet te vergeten alle lieve mede patiënten die met thee, zoete aardbeitjes en goede adviezen langskomen :) Oooh wat is zo'n kopje thee veel waard zeg! Het is echt heel fijn om te voelen dat je het niet alleen hoeft te doen. Want ik heb me nog nooit zo beroerd gevoeld.
Wat zou dat een kick zijn om volgende week van de prednison af te zijn en jullie met vrolijk nieuws en prachtige foto's te berichten. Maar ook voor mij geldt nu even doorbijten.
En oh ja, detail is dat het buiten al dagen regent en maar 2 graden is. Dan valt het toch allemaal best mee zo op je kamertje in Davos.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten