Met twee volle koffers en een gezellig reisgenoot zijn we na een lange rit dan eindelijk aangekomen in het NAD. Mijn longen waren absoluut niet blij met de vliegreis ze protesteerden aan alle kanten. Gelukkig reist er een coördinator van het astmacentrum zelf mee samen met een verpleegkundige zodat ze in kunnen grijpen.
Aankomen in de kliniek voelt het echt alsof je in een warm bad terecht komt. Het jargon is alleen even wennen. Mijn topper van de dag was toch wel de 'zoco'! Nee, helaas dat is geen Zuid-Afrikaanse gezellige goedlachse tante maar zo noemen ze de coördinatoren hier. Ik zal jullie zeker de komende maanden proberen zoveel mogelijk een kijkje te bieden in het leven in een kliniek. Het is veel meer een ziekenhuis dan je zou denken... maar als patiënt is dat juist fijn en je voelt dat je op de juiste plek zit.
Deze dag begon om 07.00 uur vol van onderzoeken en afspraken. Het is immers van belang dat ze snel in kaart brengen wie jij bent, wat je doet, hij je longen werken etc. We zitten hier immers niet voor de gezelligheid. Er is dan ook voor mij een lange weg te gaan... maar ik ben vol hoop.
"Wer sehen will, muss die augen schliessen." (Paul Gauguin)
Dat geldt ook als je midden in het revalidatie-proces zit. Je ogen sluiten, zo af en toe, denkend aan hoeveel mooier het allemaal kan worden als je het pad naar een betere gezondheid hebt bewandelt!
Ik sluit de dag af met een uitzicht van groene weelde en bergen. Veel foto's hiervan zullen volgen zodra ik naar buiten mag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten