Het bijzondere aan dit nieuws hier krijgen is dat iedere patiënt met je meeleeft daarin en weet wat al die medicatie met je doet. Iedereen hier heeft minstens net zo veel ervaring met prednison en longmedicatie.. hoe gek het ook is, het schept een band. Het is heel bijzonder om onderdeel te zijn van een groep mensen die je met een half woord al begrijpen.
Wil jij even ervaren wat een gemiddelde patiënt die hier moet komen ervaart? Dan is daar een heel makkelijk trucje voor: Adem alleen maar in en uit door je mond, door een dun rietje en loop ondertussen gewoon twee keer de trap op. That's all it takes!
Maar longen kun je niet als een rietje in en uit je mond doen. Als mensen je zien is het ze ook totaal niet voor te stellen dat je echt zo ziek bent. Laat staan dat je al zo lang zoveel last hebt. Ik heb gemerkt dat het enorm helpt om er vooral heel erg open over te zijn. In alle openheid vertellen wat je voelt geeft blijk van innerlijke kracht. Bovendien krijg je er als reactie een hoop vertrouwen en mooie woorden voor terug. Ik ben erg blij en dankbaar dat ik mijn ervaringen de afgelopen jaren met jullie heb mogen delen. Dat was voor mij ook nu weer een drijfveer om middels deze blog er bij stil te staan.
De afgelopen week heb ik een boek gelezen van Marion Thomas over wat astma met iemand doet. Marion is een lieve jonge meid en ze zit hier met mij tijdens deze opname. Op 10 juni 2013 zaten we samen op de vlucht en zo kwam ik er achter dat haar ervaring op dit gebied heeft geresulteerd in een boek "Ademloos Verlangen"(Kaft Media). Heel luchtig verteld ze hier haar verhaal maar de laag er achter laat de lezer goed zien hoe onbegrip bij zo'n ziekte om de hoek komt kijken.
Vandaag was een dag van veel lezen en rust nemen. Samen met deze jonge schrijfster heb ik de dag afgesloten met een rondje op het terrein van de kliniek. Waarbij deze foto's niet konden wachten om door jullie gezien te worden:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten